Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/119

polowali się ostatniemi czasy dowoli na dubelty na wspaniałych mokradłach koszyckich.
 Pan Orsza był wysoki, chudy i łysawy blondyn, z długiemi obwisłemi na dół wąsami. Zaraz po przyjeździe, objąwszy za ramiona Józia, odprowadził go na stronę i jął badać, co znaczy przyjazd do Zacisza Frajdmana, z którym był się na drodze spotkał.
 — Ha, mówił żyd, że przyjechał winszować stryjence... Czy ja wiem?...
 — Gadaj zdrów!... Pewnie o las, bo gadają, że sprzedajecie las, że szukacie kupca.
 — Kto gada? I skąd te plotki? — oburzał się Józio.
 — Cóż w tem zdrożnego, że chcecie las sprzedać? Rozumiem, że nie rozgłaszacie tego przed czasem, choćby ze względu na serwituty, ale...
 — Serwituty są tak małe, że wcale nie mogą stanąć na przeszkodzie... — przerwał Józio.
 — Ale mnie mógłbyś przecie powiedzieć. Może i ja przytem coś zarobię... — ciągnął Orsza.
 — Myśleliśmy o tem, ale widzisz, to już chyba przy cechowaniu. A teraz milcz na Boga, cały interes już puszczony w ruch, idzie dobrze 1 może nas całkowicie wyzwolić z kłopotów... Wtedy wszystko rozkwitnie; zdrenujemy łąki i wprowadzimy uprawę kartofli na wielką skalę, a zczasem może wybudujemy nawet własną krochmalnię...
 — Daj wam Boże!... Może i ja co na tem