Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/128

Od tego porobiły się na płótnie plamy, które trzeba było zakryć lasem i niepotrzebnym zupenie w tem miejscu pejzażem. Wady malowidła wypłynęły szczególniej, gdy kurtynę naciągnięto na miejscu.
 — Nie martw się, Kazik — pocieszał przyjaciela Antoś.
 — Pomimo wszystko wyczuwa się...
 — Co się wyczuwa? Że mu się śpieszy?... Może do żyda po pieniądze, a może go brzuch boli, bo taki skrzywiony i ma na twarzy wypieki... — szydził Izyda.
 — No, nic... Wyczuwa się... impet.
 — Impet! Och, symplaki, symplaki. Znowu ściągacie spodnie, żeby wam wrzepili odlewanych. Ale niema obawy. Wyrośniecie z tego, jak z mlecznych ząbków.
 Kazio, przesuwając mimo drabinę, potrącił studenta tak mocno, że ten aż się potoczył.
 — Ostrożnie, panie tego!...
 — To nie stój pan na drodze! Niema czasu!...
 — Idź, idź, Izydo! Każ się wypchać!... — śmiał się Antoś.
 — Już przyjechały Milerówny. Czekają na ciebie — dodał basem Włodzio.
 — Co wy się na tem znacie? Mleczaki jesteście!... — odgryzł się, odchodząc, Izyda.
 Gorzej było, że kurtyna niezawsze się podnosiła. Czasem zacinała się, przekrzywiała, co sprawiało wielki i nieoczekiwany efekt wśród