Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/132

ciszański? Więc nawet tańczyć nie będziesz... W wizytowej wybrałaś się sukni...
 Młoda kobieta rozśmiała się gorzko i przejrzała w lustrze.
 — Tańczyć z taką twarzą... Jeszcze się komu kościotrup przyśni... „Une danse macabre alors...“ Ale idź, Zosiu, już idź! Słyszę, że cię wołają. Ślicznie ci w amazonce i kapelusiku!...
 — Panno Zofjo!... panno Zofjo!... zaczynamy!...
 — Zaraz! Już idę!... Idziemy!
 Spotkały się z Rwęckim, który zmierzył obie uważnym spojrzeniem.
 — Pan się nie charakteryzuje?
 — Poco?
 — No, przecież pan ma córkę w tym wieku, co ja...
 — Zupełnie wystarczają mi moje siwe włosy.
 — Jeden loczek, który ci tylko dodaje urody! — rozśmiała się Rwęcka. — Bez żartów, Jasiu, choć upudruj się trochę.
 — Dobrze, jeżeli ci to sprawi choć małą przyjemność!...
 — Ależ wcale nie!...
 Rozstali się w sieni. Rwęcki zniknął za drzwiami, prowadzącemi do ogrodu, wraz z Zosią, a Rwęcka, tłumiąc westchnienie, skierowała się do salonu.
 — Wyobraź sobie pani, co miałam za zdarzenie... — z miejsca zawładnęła nią pani Żarska.
 Niedługo wszakże trwała tortura, gdyż