Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/141

że ten mazur jeszcze nie skończony i że on mój...
 Kiwnęła głową i odeszła po schodkach na boczny ganek, wiodący do garderoby.
 — Gdzieżeś pan przepadł? Na pana kolej. Musieliśmy zmienić porządek! — napadł nań Haraburda.
 — Nie mam tancerki. Poszła tualetę poprawić.
 — To weź pan tymczasem moją damę, pannę Karolcię. Inaczej, zupełnie nam szyki popsujesz.
 — Wolę zaczekać. Zastąp mnie pan, panie Szymonie!
 — Aha!... A co to!?
 — Nic, nic! Nie zważaj na mnie!
 — Dobrze. Więc — mazur!... Wszystkie pary razem!...
 Wmieszał się w dudniący, roześmiany, rozhasany korowód taneczników, szukając swej panny. Rwęcki okrążył salon pod ścianą i przez jadalny, gdzie szykowano do kolacji, poszedł do gabinetu, w którym starsi panowie grali w karty. Siedział wśród nich i „Żyd wieczny tułacz” z twarzą chmurną i znudzoną. Zamienili chłodne spojrzenia.
 Poważnemu bezikowi groziło tymczasem tutaj przeistoczenie się w bardziej żywą i gorącą grę. Pułkownik Jaskulski nerwowo tasował karty, proponując zwiększenie stawki i obostrzenie warunków.