Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/151

tycznych pniach sosen, równych, śmigłych, gładkich, prostych, jak kolumny z miedzi kowane.
 — Jeden feler!... Żadna woda blisko!...
 — Ba!... Gdyby tu jeszcze można tartaczek postawić! Złoty interes!... — gwizdnął przeciągle Komerski.
 — I tak interes złoty, rzeka blisko, dowóz łatwy — bronił się Józio.
 — Niebardzo: góry.
 — Najgorsze miejsca zostaną wyłączone, jak to już mówiłem panom.
 — Tak, tak!... Ja wohl!...
 — Może zejdziemy i przejdziemy się ścieżką, będzie bliżej.
 — I koniom lżej!... — rozśmiał się Komerski.
 — Bardzo wielki ciepło! Pójdźmy... Poco zwierzęta męczyć? Niech tu zaczekają! — zgodził się Szmit.
 Zostawili brykę w cieniu rosochatego dębu i nawrócili w boczną ścieżynę, idącą tunelem leszczyny. Wiodła ostro pod górę, i Szmit mocno się zasapał, podążając za kroczącym naprzód Józiem. Zatrzymywał się, ocierał pot z czoła i próbował poprzez otwory w gęstem sklepieniu nisko nawisłego listowia obejrzeć wspaniałe pnie rosnących dokoła drzew. Ale udawało się mu dostrzec jedynie górne ich strzały i śliczne korony, zamarłe nieruchomo w głębokiej upalnej ciszy.
 — Piękny las! — ozwał się półgłosem po niemiecku pan Komerski.