Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/153

i cieniu kupach piasku, wyrzuconych z licznych nór lisich i borsuczych, poczem podniosły się wgórę ku potężnym drzewom wiekowym, okalającym uroczy ostęp. Ale po drodze zatrzymały się nieruchomo i rozszerzyły od zdziwienia.
 — Was ist das?... — mruknął po niemiecku, wskazując głową.
 Już w lesie, ale tuż nad jarem, widać było mały wzgórek, otoczony sztachetami, a na nim żelazny krzyż.
 Józio patrzał w tym kierunku z wyrazem żalu i zakłopotania.
 — To jest właśnie to miejsce, które sobie wymówiła pani Ramocka.
 — Aha, rozumiem... Szkoda, bo tu piękny jest starodrzew... On ma już swój wiek ten starodrzew. Czas ciąć go!...
 — Nawet niektóre parszaki zaczynają schnąć... — dorzucił Komerski.
 Józio milczał z opuszczoną głową.
 — Ja rozumiem, choć nie wiem, co mogłoby szkodzić, gdyby tu trochę przerzedzić... Drugie drzewa lepiejby rosły.
 — Widzi pan, tych ludzi wszyscyśmy dobrze znali... Jakoś tak... walić pnie na ich mogiły...
 — Tak, tak, ja to rozumiem, ale ja kupiec, ja tego nie czuję... Ja nie mam żaden sentyment... Syn mi to często wymawia... ale, co robić, kiedy ja, choć przestał być Niemcem, nie