Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/158

  Ba, piękny... Tem bardziej — że nic nie kosztuje!
 — Właśnie, nic nie kosztuje!... — rozśmiał się Szmit.
 — W Szwajcarji, albo w Harcu, albo w Tyrolu, toby tu zaraz kilka hoteli postawiono. Co, nie!?
 — O, ja! I drogiby dobre porobiono...
 — I wszędzie pozawieszano tablice z napisami: „verboten“, „bezahlen“...
 — W Niemczech jest porządek! — odpowiedział z pewną irytacją kupiec.
 Gwarno i tłumno nadchodziła młodzież, zarumieniona, spocona, z koszykami pełnemi zdobyczy, z igliwiem we włosach i na odzieży.
 — Jeść! — wołała Cesia. — Umieramy z głodu.
 — Siadajcie, siadajcie! Już dawno naszykowane! Któż królem grzybów? — pytała pani Tołłoczko.
 — Zdaje się, że ja — odrzekł skromnie Karpowicz, pokazując wielkiego borowika.
 — Chłopcy, chodźcie prędzej, bo nic nie zostanie!... — wołała Zosia na brata, na Kazia i Włodzia, którzy opodal, na krawędzi parowu, prowadzili ożywioną, tajemniczą rozmowę.
 — Kiedyś przyjechał, Wlodziu? — spytała z zaciekawieniem.
 — Tylko co — odpowiedział, robiąc z pulchnych ust smutny ryjek.
 — Cóżto? Stało się co!?
 — Nic, nic! Ależ zupełnie nic się nie stało!...