Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/175

poczekawszy, stryjenkę wygnać... — uśmiechnął się gorzko Józio.
 — Kiedyż to wam nieboszczyk dziedzic ziemię obiecywał? — spytała pani Ramocka.
 — A kiej miało być, jak nie przed... wojną — odburknął posępnie Jędrzej Sikora.
 — Stu świadków! — wmieszał się znowu pułkownik. — Głupcy jesteście! Mąci was ktoś dla swojej korzyści, a wy mu wierzycie! Ale mówię wam, że to się źle dla was skończy...
 — My się ta nie boimy... My pisali komu należy... My i do samego cysorza do Petersburga trafimy. O, wej! A pan to zna? Ten „myntalik“ pan widzioł? Co? Nie zna pan? Bo jakby pan znał, toby ciapkę zdjon. Myśli pan, że to jak za pańszczyzny! — wystąpił naprzód wielki chłopisko, Ciacia, wskazując na przypięty do sukmany medal bronzowy.
 Ciemna twarz pułkownika krwią się nalała, ujął laskę za gałkę, lecz w tej chwili podszedł doń z jednej strony Domański a z drugiej, Józio.
 — A to psubraty!
 — Ciemnota, głupota...
 — Zapewne, zapewne! Ale do czego to dojdzie!
 — Nie zrozumieliście wtedy. Nie o to chodziło mężowi... — zaczęła, tłumiąc łzy, Ramocka.
 — Słuchajcie! — przerwał jej stanowczym głosem Józio. — wybijcie sobie bzdurstwa z głowy i idźcie do domów. Do lasu nie macie żadnego prawa się wtrącać. Co się wam służebno-