Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/18

tnia ją... Więc to może jego „ochwiary“ postanowiły skrócić swe cierpienia...
 — Wszystko pan zawsze zwala na innych. Nie weźmiemy pana zato po kolacji na spacer!...
 — To istnieje taki tajny, a więc ponętny projekt? Bardzo przyjemnie!
 — Właśnie — tajny!... Przy księżycu na Sobień.
 — Pod Biały Kamień. Owszem, zgadzam się... — wtrącił poważnie Karpowicz.
 — Nie wiem, czy co z tego będzie, bo chłopcy są zdrożeni i będą pewnie woleli pójść spać. A i pani Tołłoczko zmęczona; pod Biały Kamień trochę za wysoko!... A bez niej panny nie pójdą! — wmieszała się pani Ramocka.
 — Proponuję na początek... raki przy łuczywie! — wtrącił łamiącym się basem Włodzio.
 — A my co będziemy robiły?... — oburzyły się panny.
 — Będziecie panie pływały na łodzi i przyglądały się połowowi ze środka stawów.
 — Ja również będę się przyglądał ze środka stawów! — dodał poważnie Izyda.
 Karpowicz milczał i patrzał znacząco na piec.
 — Pełnia — nie będzie raków!... — mruknął pułkownik.
 — Nie zgadzam się, bo na pewno się nie uda. A nie należy psuć lekkomyślnie takiej pysznej zabawy. Postraszone raki nieprędko się znowu u brzegów pokażą. Już lepiej na Sobień...