Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/215

 — Hop, hop! A gdzież panna Zofja? — okrzyknął ich nagle głos Izydy, i po chwili student z Cesią pod rękę wyszedł z za zakrętu drożyny.
 — Panna Zofja wróciła do domu, — odrzekł Kazio.
 — Sama?
 — Sama. Zapomniała czegoś w pokoju.
 — A pan przechadza się dalej z tym oto... sędziwym uczuciowcem?... — badał Izyda, kiwając głową na Kazia.
 Rwęcki niecierpliwie strzepnął szpicrutą.
 — Pewnie... zapomniała chustki... — wtrąciła Cesia.
 — Panie wiecznie mają coś do... zapomnienia... — Szczęśliwa zdolność...
 — A panowie — to nie? Onegdaj zapomniał pan kapelusza!
 — Przeciwnie, siła mężczyzn polega na tem, że nigdy... nie starają się... pamiętać!
 — Widzi pan — to gorzej...
 — Wiadomo: mężczyźni są skończonymi egoistami. Jedynie kobieta umie się poświęcać... Już w raju podzieliła się z nami... jabłkiem.
 — Czemu pan w takim razie wciąż nas szuka?
 — Odpowiem, jak stary Domański: z pachciarzcm źle, ale bez pachciarza jeszcze gorzej...
 — Tego już za wiele! Panie Rwęcki, on kobiety porównywa do żydów...
 — Wcale nie! Przeciwnie: panie są ziemią