Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/261

 — W pole, przed siebie, a potem woltę i ósemkę! Będziesz umiał?
 — O, jej!
 — Pamiętaj, Antek, nie zbłaźnij się!... — wolał Władzio.
 Kazio z drżącem sercem śledził ruchy przyjaciela.
 — Dotknięty piętami koń dał szczupaka i zaczął sadzić bokiem, wstrząsając ogonem i grzywą, ale wkrótce wyrównał się i pomknął pięknym kłusem.
 — Zuch!... Zuch!... Doskonale... Antosiu, trzymaj się!...
 Chłopak już konia zawrócił, uśmiechał się i kiwał głową. Gorzej poszło z woltą; na zwrocie młody jeździec zbyt się pochylił i na maluchną chwilkę stracił równowagę. Zbój podebrał nerwowo boki, a gdy zwolnione strzemię trąciło go zlekka w podbrzusze, wierzgnął i poniósł...
 — Trzymajcie, trzymajcie konia! — krzyknęła Zosia.
 Obecni powstali z ziemi, nawet Włodzio rzucił swą rybę; rybacy przestali wybierać ryby i z otwartemi ustami przyglądali się harcom.
 — Ostrożnie, ostrożnie! Zawracaj zwolna ku nam! — wołał Rwęcki.
 Ale Antoś zdawał się nie słyszeć i pędził wprost w pole wielkiemi skokami.
 — Na koń! — wołał Kazio. — Dawajcie konia!...