Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/294

 — Szanowny panie!... — zaczął uroczyście Antoś, stając pośrodku i zapinając guziki marynarki. — Przychodzą w imieniu kolegi mego i przyjaciela, Kazimierza Piotrowskiego...
 Izyda usiadł na posłaniu i utkwił w mówiącego swe wolne od okładów oko.
 — Aha, bardzo proszę!...
 — Czuje się obrażonym i żąda satysfakcji!...
 — Co?... Paradny!... Mało tego, że mię co najmniej na trzy dni wzroku pozbawił, jeszcze chce mię, widzę, zabić...
 — Nie mogę wchodzić w szczegóły sprawy i sądzić, kto — komu więcej dał... Spełniam polecenie mego mocodawcy i dodaję od siebie, że w razie odmowy będziemy się uważali za zwolnionych od wszelkich względów towarzyskich i honorowych...
 Włodzio wstał i mocno się zaciągnął, a Izyda znowu położył na łóżku.
 — Owszem. Zwalniajcie się... Za parę dni wyjeżdżam do Warszawy... Czy to wam wystarczy?...
 — Niema miejsca na kuli ziemskiej, gdzieby pan mógł się ukryć przed obowiązkami czci... — cytował Antoś z „Poradnika“. — Będziemy pana ścigać wszędzie i na każdem miejscu...
 Izyda znowu usiadł na łóżku.
 — Więc o cóż wam chodzi?... Żebym go przeprosił?...
 — Niech pan wybierze ze swej strony