Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/310

szybsza i pewniejsza. Skoczył do okna, lecz nie znalazł w nim światła.
 Zastukał więc mocno, jak się umówili.
 Cicho, nikt nawet się nie ruszył; jedynie psy łańcuchowe podbiegły ku niemu i stanęły opodal z podejrzliwem zdziwieniem.
 Dopiero gdy potrząsł z całych sił ramą okienną, ozwał się ze środka zaspany głos Włodzia:
 — Kto tam?... Bo strzelę!...
 Widział przez szybę, jak błysnęła pod księżyc rura dubeltówki...
 — To ja!... Kazio!... Otwieraj, gamoniu!... Nieszczęście... Józio zabity!... — szeptał, przylegając twarzą do szkła.
 Wszczął się ruch; w ciemnym kwadracie okna zabielały wystraszone twarze, i rama rozwarła się z trzaskiem.
 — Co ty gadasz?... Józio?... Zabity? Gdzie?... Co?... Zwarjowałeś!... — wypytywał się Antoś dygocącym głosem.
 — W lesie... Pomocy... Krew go uchodzi.
 — Włodek, biegnij po Karpowicza!... Ja zaraz skoczę po parobków... Zbudzić trzeba będzie matkę... Boże mój!... Jakże to się stało? Całyś we krwi, Kaziu... i ledwie dyszysz. Uspokój się, posiedź tu trochę!... My tymczasem każemy konie posiodłać! Czy to daleko?... — rozporządzał się i pytał Antoś.
 — Niebardzo... Ale zawsze...