Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/39

 — Obiad gotów! Chodź zaraz! Ruszymy niezwłocznie!
 — To nie wiewiórka! To szczur! — wołał z obrzydzeniem Włodzio.
 — Grzech wam, paniczu, zmyślać! Czyżbym szczura odważył się... Panicz Antoś świadkiem, że wiewiórka! — wymawiał mu z goryczą Grześ.
 — W takim razie zepsuliście ją tym prochem...
 — Owszem, wyborna!... — dowodził Antoś. — Czuć ją tylko trochę wiatrem! Trzeba było zakopać na parę godzin w ziemię... Jedyny środek...
 — W Zaciszu napewno dzisiaj były meryngi ze śmietaną, albo nawet lody! — biadał Włodzio.
 — Piecuchu!... Ależ wilk, wilk! Polowałeś na wilka!... Mało miałeś przyjemności?
 — Cóż, kiedy nie zabiliśmy go!
 — Wiecie, co? Możnaby jeszcze poszukać w jatwieskiej olszynce! Na pewno w bagnach się schował. Zawsze ranione zwierzęta chowają się w bagnach. Co? Może nie? — dowodził wyzywająco Antoś.
 — A obiad? — pytał Włodzio.
 — Idź precz... ty — siedm grzechów głównych!... Obżarstwo, lenistwo, pycha, łakomstwo... — wyliczał ze śmiechem Antoś.
 Zresztą przysięgli mu przecież wierność, powierzyli dowództwo i muszą go słuchać...
 Cicho, ostrożnie, z bronią w ręku, z odwiedzionemi kurkami, z podwiązanemi starannie