Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/56

a te inne, pożal się Boże, koni szkoda wozić. Trzymają na ulewie... muszą się... dla kościoła wyperfumować we... wszystkich pazuchach! — odmruknął z dąsem Wincenty.
 Wtem na ganku ukazał się Józio i skinął ręką. Powóz zatoczył się przed stopnie schodów. Wsiadła doń pani Ramocka z panią Tołłoczko w czarnych sukniach żałobnych, a na przedniem siedzeniu umieściły się obie panny, również ciemno i skromnie odziane.
 „Izyda“ pomagał im wsiadać, śledząc pilnie za nóżkami, wysuwającemi się nieostrożnie z pod podniesionych dla błota sukienek.
 Gdy powóz ruszył, oblizał się śmiesznie.
 — Jedziesz z nami? — spytał go Antoś.
 — Chyba pojadę! — odrzekł z namysłem. — Taka tutaj nuda! Znowu mię Karpowicz cnotami ludu zacznie gnębić!
 — Jedź, jedź!... Będzie panna Karolcia! — zachęcał go Włodzio.
 — Skąd wiesz?
 — Wiem... Moja rzecz, skąd!
 — Za gruba na mój gust! — odciął Izyda, nadymając wargi.
 Kazio ze zgorszeniem słuchał tej rozmowy, Antoś śmiał się i przynaglał do wsiadania.
 — Znowu matka będzie się gniewać! Istotnie wygląda, jakbyśmy jedynie na miód...
 — A bo nie?... Czego się wypierać? Miodek dobry, bernardyński.
 Bryczka pełna gadającej i śmiejącej się mło-