Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/74

 — Cóż, kiedy za późno... Dobremi chęciami piekło wybrukowane!
 Zanosiło się na długą historyczną dyskusję.
 Pogodziła ich panna Zofja.
 — Projekt pana bardzo mi się podoba. Chętnie wezmę w nim udział. Zbliżają się imieniny mamy, i możnaby urządzić taką niespodziankę...
 — W takim razie i ja bardzo chętnie — powiedział „Żyd“.
 Wysłuchano go z widoczną niechęcią. Zato dano znak reszcie młodzieży, która hurmem od fortepianu ruszyła ku pannie Zofji i zbiła się w gromadkę, pełną tajemniczych szeptów i śmiechów. Tajemniczość ta wzrosła, gdy w sali ukazała się pani Ramocka.
 — Cóż to za sejmik? — spytała z uśmiechem.
 — Nic, ciociu!... Tak... Układamy projekt spaceru, jak się wypogodzi! — wykręcała się za wszystkich Cesia.
 Pani Ramocka wzięła za rękę Rwęcką i odeszła, rozmawiając z nią cicho. Pogawędka wszakże trwała niedługo, gdyż pani Żarska miała widocznie już dość radcy Domańskiego i zawołała na panie zdaleka:
 — Kochaneczki, jaką miałyście w tym roku pasiekę? Wyobraźcie sobie, że miałam wyborny zbiór, cóż, kiedy szelma Mordko wmówił we mnie, że niema popytu ani na susz, ani na patokę, i kupił wszystko za psie pieniądze. Dopiero poniewczasie dowiedziałam się, że mnie oszu-