Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/9

szafirowych źrenic ze srebrnym połyskiem. Od czasu do czasu rzucała krótkie rozkazy przechodzącym mimo parobkom i dziewkom. Kłaniali się pokornie i szli dalej, zwiesiwszy ku ziemi spracowane ręce.
 — Chodź-no Józiu! — zawołała na młodego człowieka w płóciennej kurtce i czarnych spodniach, zapuszczonych w buty z cholewami, który wyszedł z za węgła domu z kluczami w ręku.
 Młodzieniec spojrzał na nią z pod okularów, trochę za daleko zsuniętych na długi nos, zdjął z gładko przyczesanej czupryny kraciastą czapkę-dżokejkę i wszedł po schodach na ganek.
 — Jakże ci tam poszło z koniczyną w Zaleszczykach?
 — Ha, zacząłem kosić... Już z pól poletka posiekli! Byle jutro była pogoda... Coś zachód czerwieni się bardzo!...
 — To na wiatr.
 — Hm! O tej porze nie bywa wiatru bez deszczu.
 Pani spojrzała niespokojnie na mały, złoty zegarek.
 — Nie widać ich. Nie uważasz, że to dziwne: powinni już być!
 — Owszem jadą!... Mijali kościółek, kiedym wyruszał z Zaleszczyk. Widziałem zdaleka.
 — Czemużeś nie powiedział?
 — Zapomniałem, ale oto są!...
 Wskazał ręką na bramę, w której ukazała się para cugowych koni i mały wolancik. Z poza