Strona:Wacek i jego pies.djvu/105

 Już wetknął łeb pomiędzy osty, gdy nagle spoza jałowców wypadło jakieś zwierzę i rzuciło się do ucieczki.
 — Pies czy nie pies? — pytał siebie Mikuś, rozpoczynając pościg.
 Ujrzał tę gonitwę z daleka gajowy i zachęcał Mikusia, krzycząc:
 — Bierz go! Bierz!
 Pies pędził coraz szybciej nie spuszczając z oka gonionego, dużego zwierzęcia.
 Było bardzo podobne do rudego psa.
 Łapy tylko miało zbyt krótkie na tak długie ciało.
 No i ta wspaniała puszysta kita!
 Mikuś nie widział nigdy psa z takim kosmatym ogonem.
 Rude zwierzę w biegu nieustannie wymachiwało kitą.
 Mikuś widział tylko śmigający w powietrzu puszysty, prawie czerwony ogon i — nic więcej.
 Pamiętał lisa, którego zdybał na podwórku gajówki, koło kurnika, lecz tamten nie miał takiego ogona i był znacznie mniejszy.
 Dodawszy biegu zbliżył się do pomykającego zbiega, gdy ten nagle opuścił ogon wlokąc go po piasku, po. chwili zaś machnął nim w powietrzu już niemal przed nosem Mikusia.
 Ostry, drobny piasek zasypał mu oczy.
 Mikuś poczuł silny ból. Ślepia zaszły mu łzami.
 Zaniewidział i zatrzymał się na krótką chwilkę.
 Natychmiast jednak otworzył oczy jak najszerzej.
 Postanowił nie zwracać uwagi na ból i schwytać rudzielca za wszelką cenę.