Strona:Wacek i jego pies.djvu/107

 Co zrobiłby on sam z psem, który ośmieliłby się wsunąć ciekawski pysk za bramę gajówki.
 Ale żeby ten rudzielec w puszczy śmiał dziurawić mu skórę?!
 Lis tymczasem dobiegał już ciemnego otworu — nory.
 Jeszcze chwilka i — znikłby w wąskim przejściu pod korzeniami pni sosnowych...
 Mikuś gwałtownym skokiem dogonił go i raptownie wsadziwszy mu swój łeb pod brzuch, podrzucił go wysoko w powietrze.
 W locie jeszcze, zanim lis sięgnął łapami ziemi, pies schwycił go za szyję, potrząsnął raz i drugi i odrzucił od siebie.
 Rude ciało zwierzęcia z zadartą kitą pozostało nieruchome.
 Mikuś stał nad nim, co chwila zlizywał jęzorem płynącą z wargi krew i warczał.
 Być może groził swemu wrogowi:
 — Spróbuj tylko drgnąć!
 Lis nie słyszał już nic.
 Nie żył.
 Z boru, na wrzosowisko wybiegł gajowy i zbliżał się szybko. Oglądał lisa i mruczał z zadowoleniem.
 — Stary i cwany! Nie będzie już mi dusił kuropatwy i głuszca i do kurników okolicznych nie zajrzy nigdy!
 — Kiedy spotkasz lisa, ścigaj go bez litości, bo to po wilku najgorszy wróg zwierzyny! Ale co to?
 Pan Piotr spostrzegł krew na swoich palcach.
 Obejrzał Mikusia i spostrzegł rozdartą wargę i ranę na szyi.