Strona:Wacek i jego pies.djvu/109

 Zdarzało się to za każdym razem, kiedy tropiąc zwierzę lub kłusownika, w pamięci psa stawała postać Wacka.
 Spuszczał wtedy ogon, tulił uszy i mrużył roziskrzone ślepie.
 Zdawało mu się wtedy, że słonko przygasło nagle, zwiędły liście brzóz i igliwie świerków.
 Mikuś czuł się wonczas nieswojo.
 Jak gdyby wstyd dręczył psie serce.
 Był niezadowolony z siebie.
 Wacek tymczasem coraz częściej stawał przed jego oczami. Przedzierając się przez knieję Mikuś widział go jak krząta się na podwórku, po chwili znowu, jak pędzi krowę, i konia na pastwisko, a potem, że siedzi na pagórku i bacznie rozgląda się dokoła.
 Takie widzenia poczęły się powtarzać bezustannie, aż wreszcie Mikuś nie wytrzymał.
 Pan Piotr odmierzał piony sosen i liczył stare drzewa w borze.
 Mikuś wśliznął się w krzaki i oddaliwszy się nieco, popędził co tchu na polanę i aż zaskowytał z radości i szczęścia. Ujrzał Wacka.
 Chłopak stał na szczycie pagórka i zasłoniwszy oczy dłonią, przyglądał się kluczowi ptaków, lecących pod srebrzystymi obłokami.
 Z wyżyny dobiegał daleki klangor powietrznych wędrowców.
 Pies zobaczył Norę.
 Siedziała w cieniu krzaka i raz po raz potrząsała długimi uszami.