Strona:Wacek i jego pies.djvu/123

 — E-e, głupie to zabobony! — zaśmiał się nieradośnie pan Piotr. — Mikuś posłyszał wycie wilka i odpowiada mu. Takie to już są psie zwyczaje....Dobranoc.
 Położył się i zdmuchnął lampkę.
 Nie mógł jednak zasnąć. Rozmyślał nad tym, że nigdy jeszcze nie słyszał podobnego wycia psa. Niczym nie różniło się ono od głosu dobiegającego z puszczy.
 — Wilczą naturę ma ten kundel! — zadecydował gajowy i wreszcie usnął.
 Wacek spał i nie słyszał nic.
 Nazajutrz rano Mikuś wyruszył do puszczy. Wkrótce jednak powrócił wyraźnie strwożony.
 Stanął przy bramie, słuchał i węszył chrapliwie. Czekał na gajowego.
 Szedł za nim nie odchodząc na krok.
 Chwilami warczał i przyciskał się do jego nóg.
 — Co ci jest piesku? — pytał go zdziwiony pan Piotr.
 W odpowiedzi na to Mikuś warczał coraz głośniej i oczu nie spuszczał z haszczy.
 Gajowy domyślił się, że jakieś zwierzę czai się wśród krzaków.
 Zatrzymał się i wziął karabin do ręki.
 — Weź go! — krzyknął do Mikusia.
 Pies spełnił rozkaz.
 W tejże chwili z krzaków na ścieżkę wypadł wilk.
 Gajowy strzelił, lecz chybił, bo zwierzę jednym susem znikło w gąszczu.
 Mikuś, ku wielkiemu zdumieniu pana Piotra, nie ścigał wilka.