Strona:Wacek i jego pies.djvu/129

pomoc. Zdołał zdzielić rysia kijem po łbie. Wtedy dopiero drapieżnik spostrzegł człowieka.
 Z chyżością błyskawicy porzucił psa i wdrapał się na drzewo.
 Czy zaczaił się gdzieś, czy zemknął na inne drzewo — tego Wacek nie widział, chociaż starannie go wypatrywał śród konarów świerka.
 Mikuś podniósł się i ciężko wzdychał. Ryś zerwał mu kawał skóry ze łba i poranił mu szyję.
 Pies zginąłby na pewno, gdyby Wacek nie pośpieszył mu z pomocą.
 Chłopak, pamiętając pouczenie gajowego, pozaklejał rany Mikusia żywicą i pogłaskał go.
 Pies długo lizał go po rękach.
 Wkrótce przypomniał sobie o niezjedzonym jeszcze mięsie. Odnalazł więc je w trawie i położywszy się obok, jadł szybko, głośno mlaszcząc jęzorem i mrucząc z zadowolenia.
 Zdawało się, że zapomniał całkiem o rysiu i nie bardzo pomyślnym dla siebie pojedynku z drapieżnikiem.
 Zresztą może Mikuś rozumiał, że na wojnie szczęście jest zmienne.
 Dziś na wozie, jutro — pod wozem.
 Dziś bijesz, jutro ciebie biją.
 Nie warto zbytnio się przejmować porażką, ale za to należy niezłomnie pragnąć zwycięstwa i mądrze i stanowczo przygotować wszystko, by je osiągnąć.
 Nie wiadomo jednak czy tak właśnie myślał Mikuś, dojadając swoje śniadanie.
 W każdym razie, był już bardzo spokojny, apetyt zaś miał tak wyborny, że zjadłby jeszcze tyle samo.