Strona:Wacek i jego pies.djvu/13

Rozdział pierwszy

 Młody wilczek zaczaił się za pniem omszałej sosny. Złamała ją niegdyś burza.
 Wilczek przycisnął się do ziemi.
 Nadstawiał uszu i poruszał chrapami.
 Skądś, z daleka jeszcze dobiegał go głuchy skowyt. Wilczek posłyszał w tym skowycie wołanie:
 — War... War... War...
 Tak wołała na niego matka-wilczyca, bracia, siostry i ojciec stary, zawsze czymś zatroskany basior.
 Ale teraz Warem był tylko dla matki.
 Ojciec z rodzeństwem Wara przed miesiącem wyszli z legowiska na bagnie i nie powrócili.
 Była wtedy jasna noc księżycowa.
 War porywał się iść z ojcem.
 Matka jednak zatrzymała go.
 Zapewne uważała, iż był mały jeszcze i słaby. Pozostał więc na bagnisku i nadsłuchiwał. Wilcza zgraja szła bez szmeru.
 Przekradała się ostrożnie przez haszcze wiklin i ścianę suchych trzcin.
 Wilki sunęły, jak gdyby nie dotykając ziemi.
 Raz czy dwa tylko War uchwycił lekki trzask suchej gałązki.