Strona:Wacek i jego pies.djvu/135

 Wacek zdumiał się jeszcze bardziej, lecz po chwili odpowiedział:
 — Nie będę bić! Przyszedłem, żeby wam pomóc... Chodź do mnie, dziecko!
 Dziewczynka przyjrzała mu się uważnie i uspokoiwszy się od razu, podeszła do niego!
 — Jak się nazywasz? — spytał, głaszcząc ją po włosach.
 — Zochna Karska... szepnęła drżącymi wargami.
 — Ten las do pana Karskiego należy... powiedział Wacek, pytająco patrząc na dziewczynkę.
 — Jechałyśmy do Rogaczewa, do stryjcia z mamusią — szepnęła znowu Zochna.
 — Cóż wam się przydarzyło?
 — Bryczka się złamała... furman pojechał do dworu... my pozostałyśmy w lesie... i...
 Dziewczynka wybuchnęła płaczem.
 Wacek nie słuchał już jej więcej. Wydało mu się — bowiem, że zamknięte powieki leżącej pani drgnęły lekko.
 Ukląkł więc czym prędzej i pochylił się nad nią.
 Poczuł na swym policzku lekki wiew oddechu.
 Ucieszył się, że żyje.
 Przypomniał sobie jak sąsiedzi cucili matulę, i z trudem wciągnęła powietrze.
 Zrzucił kurtkę i kazał dziewczynce, żeby owiewała nią matkę, sam zaś popędził do rowu przydrożnego, gdzie przechowała się jeszcze woda.
 Zaczerpnął ją czapką i co tchu powrócił na miejsce wypadku.
 Począł skrapiać wodą twarz leżącej, rozcierać jej skronie i ręce i oblewać głowę.