Strona:Wacek i jego pies.djvu/137

 Furman leżąc na słomie, spał w najlepsze.
 Szkapina wlokła się powoli. Przystawała chwilami i skubała trawę rosnącą na skraju szosy.
 Wacek podbiegł do wozu i obudził śpiącego człowieka. Opowiedział mu o napadzie na panią w lesie i prosił go o pomoc.
 — Zawieziecie je do dworu pana Karskiego, a Bóg zapłaci wam za to! Nie można przecież zostawić kobiety i dziecka bez pomocy? Jesteście chyba chrześcijaninem i Polakiem? Żebyście tylko widzieli jak strasznie je pokaleczyli bandyci!
 Tak przekonał Wacek chłopa, aż się ten zgodził dowieźć panią z córeczką do dworu.
 Ujrzawszy ją chłop się przeraził, ale po chwili mruknął do Wacka:
 — Tak pokaleczona, że nie poznałem jej! Toż to żona pana Wojciecha Karskiego z Wyżyn. Dobry, ludzki pan! I pani też dobra...
 Razem z Wackiem złożyli na słomie osłabioną, jęczącą z bólu kobietę i posadzili obok niej Zochnę.
 — Wio, miluś! — powiedział chłop, biorąc lejce do rąk.
 Pani jednak zatrzymała go i zwróciła się do Wacka.
 — Nie możesz zostawić nas i musisz zaopiekować się nami do końca. Proszę ciebie serdecznie, jedz z nami.
 — A no! siadajże brachu! — zachęcał chłop.
 Wacek zmuszony był się zgodzić.
 Podniósł głowę i spojrzał w niebo. Słońce stało już wysoko. Było dobrze po południu.