Strona:Wacek i jego pies.djvu/139

słuchają i ściągną na niego nieszczęście i zemstę Flemmingów.
 Mówił więc coraz ciszej, prawie szeptem, idąc obok leżącej na wozie pani Karskiej.
 Wacek opamiętał się, kiedy posłyszał cienki głosik dziewczynki.
 — Pan jest dobry! — Będę się codziennie modliła do Bozi za pana. Jak się pan nazywa.
 Wacek potarł czoło dłonią i odpowiedział po namyśle:
 — Wacek...
 — A gdzie jest ojciec pana?
 — Zabili go Niemcy.
 — Zabili?! To pan mieszka z mamusią?
 — Matula tej zimy pomarła — westchnął Wacek.
 — Sierotka? — spytała szeptem przerażona Zochna.
 — Sierota! — przytaknął ruchem głowy, a gdy podniósł ją i spojrzał na nią jasnymi oczyma, dziewczynka się zdziwiła.
 Na twarzy jego błąkał się pogodny uśmiech szczęścia.
 — Pan nigdy nie płacze? — zadała Zochna nowe pytanie.
 Skinął głową i odparł:
 — Dawniej płakałem...
 — A teraz?
 — Teraz nie! Pracuję... Mam dużo pracy i... i...
 — Co jeszcze?
 — ... i matula przychodzi do mnie, a choć jej nie widzę — słyszę jej głos... Mówi do mnie dobre