Strona:Wacek i jego pies.djvu/142

 Chłop ucieszył się z pieniędzy i stojąc przy wozie oczekiwał na Wacka, któremu obiecał, że dowiezie go do szosy.
 Zochna jednak za nic nie chciała rozstać się z Wackiem.
 Kiedy zaciął się z nią żegnać, rozpłakała się na głos i nie wypuszczała jego dłoni ze swych drobnych rączek.
 Dziedzic zaczął wypytywać Wacka o jego rodziców, życie w leśniczówce i o chorą żonę gajowego, którego znał.
 Wreszcie wetknął do ręki chłopaka pieniądze.
 Wacek zagryzł wargi i spochmurniał.
 Zwrócił natychmiast pieniądze Karskiemu i ponurym głosem powiedział:
 — Robiłem to dla tej pani, jak zrobiłbym i dla żebraczki, nie dla pieniędzy...
 Nic więcej nie powiedziawszy zawrócił się i szybkim krokiem poszedł ku wozowi.
 Chłop słyszał całą rozmowę Wacka z Karskim.
 Długo się namyślał i wahał, aż wreszcie wydobył dane mu przez dziedzica pieniądze i podał je panu Karskiemu mruknąwszy.
 — Ja też nie dla zapłaty wiozłem pokrzywdzoną przez bandytów panią. Nie chcę pieniędzy!
 Powiedziawszy to odsapnął z ulgą Zdawało mu się, że rzucił z siebie jakiś nieznośny ciężar.
 Zochna pobiegła znowu do Wacka i zawołała:
 — Mamusia chce się z tobą pożegnać! Chodźmy do niej!
 Gdy weszli do pokoju pani Karska powiedziała: