Strona:Wacek i jego pies.djvu/145

 Oglądał się przy tym niespokojnie na puszczę i piszczał coraz głośniej.
 Wacek zrozumiał, że woła go za sobą.
 — Co tam zaszło? Czy broń Boże, nie przydarzyło się jakieś nieszczęście panu Piotrowi? — pytał strwożony już Wacek.
 Mikuś odpowiedział mu pełnym błagania skowytem i znowu szarpnął chłopaka za ubranie.
 Wacek puścił konia i krowę na pastwisko, kozę tego dnia zostawił w domu, ponieważ pokaleczyła sobie nogę nad racicą i kulała.
 Po chwili szedł już za psem. Mikuś biegł przed nim merdając kitą i poszczekując radośnie.
 Gdy weszli do boru i zbliżyli się do zarośli młodych świerków, Wacek zatrzymał się nagle.
 Posłyszał zupełnie wyraźnie głuche warczenie i głośne kłapanie kłów.
 Mikuś jednak skakał przed nim i ciągnął go za sobą.
 Wacek ostrożnie ruszył za nim, zaciskając w ręku swój ciężki, mocny kij dębowy.
 Pies zniknął w gąszczu świerków.
 Po chwili doszedł stamtąd skowyt, ciche warczenie i jak gdyby szamotanie się.
 Wacek stał czekając z ciekawością, czym się to wszystko skończy.
 Trwało to dość długo. Wreszcie gałęzie świerków się poruszyły i z ich gąszczu wyjrzała głowa wilka.
 Żółte, przerażone oczy pałały, z otwartej paszczy błyskały ogromne, ostre kły.