Strona:Wacek i jego pies.djvu/149

 Był niespokojny, co z tego wszystkiego wyniknąć może.
 Pocieszał się tym, że poważnie zraniony i cierpiący wilk nie.napadnie chyba na pasące się na polanie zwierzęta.
 Pozostawszy sam, może jednak i na trzech nogach uciec i ukryć się w kniei.
 Na koniec — jak to wszystko przyjmie pan Piotr?
 Być może nie zechce nawet słyszeć o pomocy dla wilka, tylko porwie strzelbę i dobije znienawidzonego wroga gajowych.
 Wacek więc z niepokojem oczekiwał powrotu pana Piotra.
 Żona gajowego ze zdziwieniem wysłuchała opowiadania chłopca o wilku z postrzeloną nogą i powiedziała:
 — W dzieciństwie czytałam o tym, że do pewnego świątobliwego pustelnika przyszedł lew ze złamaną łapą i już został przy nim, choć pustelnik wyleczył go. O takim wilku wszakże nigdy nie słyszałam!
 — Co z nim zrobi pan gajowy? — szeptem zapytał Wacek.
 Wzruszyła ramionami i odparła:
 — Nie wiem... Piotr jest strasznie na wilki zacięty. Tak się zawsze cieszy, że nie ma ich w jego rewirze... Przed dwoma laty zabrnęły tu spoza rzeki dwa przechodnie basiory. Pan leśniczy kazał wtedy mężowi wystrzelać je. Piotr zabił oba... Jedną skórę wziął sobie leśniczy, drugą nam podarował.