Strona:Wacek i jego pies.djvu/150

 To powiedziawszy wskazała na ścianę. Nad tapczanem wisiała duża, płowa skóra wilka o wypchanym łbie i rozwartej, zębatej paszczy.
 Ten wilk, którego przyprowadził Mikuś, taki biedny i słaby! — odezwał się Wacek i nie patrzał już na wiszącą na ścianie skórę.
 — Wilk, wilkiem pozostanie zawsze, zauważyła pani Wanda — nie darmo mówi przysłowie: „wilka do lasu ciągnie11.
 Wacek zaniepokoił się jeszcze bardziej i krzątając się po domu, wzdychał głośno.
 Przybladł nawet, kiedy wcześniej niż zwykle posłyszał poszczekiwanie powracającego Mikusia, który poprzedzał zwykle i oznajmiał przybycie gajowego.
 Przywitawszy się z żoną#i Wackiem, powiesił strzelbę na kołku i zaczął się przebierać.
 Z sąsiedniego pokoju opowiadał wesołym głosem, że młode głuszce podlatywać już zaczęły i tylko patrzeć — rozproszą się po lesie. Mówił o tym, że młode łosie dobrze się hodują, a sarenki zaglądają już na wrzosowisko, i że nakosił dla łosi, jeleni i sarn dwa wysokie stogi siana, a, żeby nie brały się do nich przed zimą, zrobił ogrodzenie z wysokich żerdzi.
 — Niech tylko mróz uderzy i spadnie głęboki śnieg — otworzę zagrody, to zwierzaki miłe będą miały paszy pod dostatkiem i spokojnie, bez głodu przetrwają do> wiosny! — cieszył się gajowy.
 Zaczął już mówić o czymś innym, lecz pani Wanda przerwała mu nagle.
 — Słuchaj-no, Piotrze! Wacek chce ci coś opowiedzieć, ale chłopczyna nie śmie...