Strona:Wacek i jego pies.djvu/151

 — Aha, Wacek! — zawołał gajowy. — Cóż ty, mały, nic nam nie opowiedziałeś, jak ratowałeś bratową, pana Karskiego?
 Nie czekając na odpowiedź, usiadł przy żonie i z przejęciem jął powtarzać, co słyszał od młynarza, którego spotkał na szosie.
 Pani Wanda ze wzruszeniem słuchała opowiadania.
 — I cóż ci za to państwo Karscy zapłacili? — spytał gajowy.
 Wacek aż drgnął z oburzenia.
 — Za co mieli płacić? Przecież musimy pomagać bliźnim? Ja bym pomógł każdemu, nawet...
 — Wilkowi! — zakończyła ze śmiechem pani Wanda.
 — Jakiemu wilkowi? — zdziwił się gajowy.
 Pani Wanda opowiedziała wtedy mężowi o spotkaniu Wacka z wilkiem, którego przyprowadził do niego Mikuś.
 Gajowy wcale się nie rozgniewał i nie porwał za strzelbę.
 Przeciwnie, jak gdyby się ucieszył.
 — No chodźmy do wilczury! Gdzie go masz?
 — W borze, blisko polany — objaśnił go Wacek i raz jeszcze opowiedział gajowemu, jak i co było z tym wilkiem.
 — Kawałek kości mu z rany wyziera — przypomniał nagle sobie.
 — Zaczekaj chwilkę, bo muszę coś zabrać ze sobą — mruknął gajowy i włożywszy do kieszeni kurtki dwie gładkie deseczki, szeroki rzemień i pęczek jakichś ziół, wyszedł na ganek.