Strona:Wacek i jego pies.djvu/159

i rozglądając się po schludnej, świecącej się czystością izdebce.
 — Jesteśmy z moją córeczką dłużne Wackowi za jego pomoc. — zaczęła znów pani Karska — i chciałybyśmy dopomóc mu urządzić jego życie, a przede wszystkim — uczyć się...
 Pani Wanda posmutniała nagle.
 W pokoju zapanowało milczenie.
 Przerwał je Wacek.
 Podszedł do pani Karskiej i pocałowawszy ją w rękę, powiedział:
 — Dziękuję... ale ja nie pozostawię pani Wandy, bo jestem jej potrzebny, a mój Mikuś pracuje w puszczy z panem Piotrem. Stara Nora nie żyje i nie ma on innego psa.
 — Wacku!... — szepnęła wzruszona pani Wanda.
 Chcieliśmy oddać panią do szpitala, gdzie opiekowano by się panią i leczono — objaśnił dziedzic.
 Pani Wanda machnęła ręką i odparła:
 — Nic już mi nie pomoże... Wyprawiliśmy z mężem list do naszej córki — Kazi. Prosiliśmy, aby tu przyjechała.
 — Tak, ale Kazia na list nasz nie odpowiedziała. Odezwał się gajowy.
 Pani Wanda jednak już coś postanowiła, bo potrząsnęła głową i cichym głosem powiedziała:
 — Cieszę się za Wacka! Sprawiedliwie wszystko obmyśliliście państwo dla niego! Chłopak powinien do szkoły chodzić i żyć z ludźmi, nie w puszczy, gdzie tylko nas widzi i nikogo więcej.
 W głosie chorej wyczuwało się jednak smutek.