Strona:Wacek i jego pies.djvu/167

 — Ty też jesteś dla niej dobry.
 — Ale mi więcej dobroci potrzeba, bo jestem przecież mały, łatwo mnie skrzywdzić... Ona nigdy mnie nie skrzywdziła — powiedział, ale coś przypomniał sobie, bo znowu westchnął i szepnął:
 — Siwikowie też byli dobrzy dla mnie, ale — inaczej... Tam we wsi, chłopaki nazywali mnie przybłędą... Bolało mnie to, lecz Siwikowie nie bronili mnie i Ceśka też nie, choć ona było najlepsza... Modliła się ze mną na mogile matuli... Mikusia też lubiła i broniła przed chłopcami Sołtysa...
 — Kto to Siwikowie i Ceśka? — dopytywała się Zosia.
 Wacek jednak nie miał już czasu na odpowiedź.
 Podchodzili bowiem do bramy gajówki.
 Państwo Karscy stali już na ganku.
 Stangret oglądał uprząż i coś tam majstrował koło prawego orczyka.
 — Wacku! — posłyszał chłopak głos pani Wandy.
 Wbiegł do domu, a kiedy wyszedł na ganek, trzymał w ręku mały koszyczek pełny poziomek.
 — Pani Wanda kazała oddać to Zosi — powiedział.
 Dziewczynka pobiegła podziękować za miły upominek.
 W kilka minut później, Wacek, oparty plecami o słupek, stał na ganku i słuchał.
 Turkot kół powozu oddalał się szybko. Jeszcze chwila — i umilkło wszystko. Tylko puszcza gaworzyła cicho, poważnie i kojąco.