Strona:Wacek i jego pies.djvu/168

 Wacek otrząsnął się i przetarł oczy. Przed nim stał wpatrzony w niego Mikuś.
 Pan Piotr siedział na stopniu schodów i ćmił fajeczkę.
 Jakiś dźwięk wdarł się raptem do słuchu chłopca. Szybko wszedł do pokoju, gdzie leżała pani Wanda.
 Chora zacisnąwszy twarz w dłoniach płakała cicho.
 Wacek pochylił się nad nią i szepnął:
 — Nie trzeba płakać! Wszystko zostanie, jak było...
 — Zawadzam teraz tobie w życiu i — wszystkim — wyjąkała z rozpaczą.
 — Wacek czuł, że musi powiedzieć coś bardzo ważnego, lecz nie potrafił wyrazić tego słowami. Dotknął więc ustami zimnej dłoni chorej i surowym głosem powtórzył:
 — Wszystko zostanie, jak było...
 W okamgnieniu posłyszał Wacek znany mu tak dobrze radosny głos matuli. Dobiegł skądś z daleka i mówił:
 — Dobrze zrobiłeś, syneczku! Jakaż jestem szczęśliwa!
 Chłopak uśmiechnął się do pani Wandy, spojrzał na nią promiennymi oczyma i zawołał:
 — Panie Piotrze! Proszę tu przyjść! Przeczytam na głos gazetę, którą nam pozostawił dziedzic!
 Na ganku rozległy się ciężkie kroki gajowego.
 Wchodził do domu.