Strona:Wacek i jego pies.djvu/172

rego grabu i cisnął go z łomotem o ziemię. Posypały się cieńsze gałęzie, liście i płaty kory.
 Wacek zobaczył na czarnym pniu drzewa białe, poszarpane szczapy i otwartą aż do rudego rdzenia szczelinę.
 Sroka i wrony odpowiedziały na hałas wrzaskiem i krakaniem.
 Umknął zając, spłoszony hukiem złamanego konara.
 Piszczały gdzieś blisko strwożone ptaszki.
 Coraz głośniej w pośpiechu opowiadały coś sobie rozmiotane w podmuchach wiatru korony drzew i rozpaczliwie, niby zmagając się z nimi, wymachiwały gałęziami.
 Stojąca na polanie brzoza rozpuściła na wietrze długie, wiotkie pędy, podobne do włosów rozwichrzonych, i potrząsała nimi jak obłędna.
 Od południa nadciągały coraz to nowe zwały ciężkich, prawie czarnych chmur.
 Pod świerkiem ciemno było.
 W mroku jarzyły się tylko krwawymi iskierkami ślepie Mikusia. Leżał z otwartymi, niemrugającymi oczami i ostrożnie poruszał uszami.
 Z daleka jeszcze potoczył się głuchy pomruk grzmotu.
 Po nim niemal natychmiast — głośniejszy już i bliższy.
 Wilgotny powiew wiatru werwał się pod świerk i poruszył gwałtownie jego zwisające łapy.
 Burza zbliżała się szybko, mknąc na skrzydłach wichru.