Strona:Wacek i jego pies.djvu/174

tym bardziej, że piorun po raz drugi tak wstrząsnął puszczą, że aż ziemia zadygotała pod nogami Wacka.
 Chłopak wyjrzał ze swego schroniska.
 Piorun uderzył w stojący w pobliżu stary, suchy buk, którego nie zdążył jeszcze spiłować gajowy.
 Zbutwiałe drzewo nie zapaliło się na szczęście. Pozostał po nim tylko strzaskany i rozszczepiony pień o sterczących drzazgach, rozrzucone dokoła odłamki konarów, szczapy i kilka gałęzi, uwikłanych w gąszczu koron stojących obok drzew.
 Burza pędziła dalej.
 Grzmoty ryczały już spoza rzeki, a nawet gdzieś na polach za granicą puszczy.
 Z szelestem spadały duże krople ciepłego deszczu. Ani jedna wszakże nie przedostała się do schroniska pod świerkiem, nawet wtedy, gdy deszcz przeszedł w krótką a gwałtowną ulewę.
 Wnet potem rozbłysło słońce.
 Na liściach i trawie niby diamenty roziskrzyły się krople deszczu.
 Trudno było uwierzyć, że spadł z nieba.
 Było takie lazurowe i przezroczyste, że nikt nie dostrzegłby na nim ani szarej chmurki, ani srebrzystego obłoczka.
 Nadleciał czerwonogłowy dzięcioł i zaczął kuć strzaskany pień buku.
 Odezwały się drozdy i wrzasnęła sroka...
 Od bagienka dobiegło kumkanie i skrzek żab.
 Wacek dopiero wtedy przypomniał sobie, co miał do zrobienia w puszczy.
 Wyszedł więc spod łap świerka i gwizdnął na psa.