Strona:Wacek i jego pies.djvu/177

 Wacek skierował się ku brzozie.
 Nie spostrzegł ukrytego w wysokiej trawie wystającego korzenia, więc potknął się i upadł na kolana.
 W tej samej chwili z pobliskich haszczy wypadł dzik.
 Był to odyniec.
 Ciemnobrunatna szczecina sterczała mu na karku. Cienki ogon skręcał się i prostował, jak żmija. Z otwartego ryja wystawały białe, krzywe i długie kły.
 Chrząkając gniewnie odyniec popędził w stronę Wacka, nie widząc zaczajonego z boku psa.
 Ale widział go Mikuś i przy tym na miejscu przez siebie upatrzonym.
 Skoczył ku dzikowi i o kilka kroków od niego zaszczekał.
 Odyniec w okamgnieniu zawrócił ku niemu i opuściwszy potężny łeb ku ziemi, pomknął ku Mikusiowi, by rozpruć mu brzuch straszliwymi kłami.
 Przestraszony Wacek w jednej chwili wdrapał się na grubą gałąź i spojrzał w dół.
 Tam odbywała się gonitwa. Sprytny Mikuś mając przed sobą trochę wolnego miejsca, zmuszał odyńca ścigać siebie, obracać się w kółko na jednym miejscu i niespodziewanie zmieniał kierunek, odprowadzając go coraz dalej od brzozy z ukrytym na niej chłopcem.
 Dzik wszakże zrozumiał wreszcie grę, prowadzoną przez psa.