Strona:Wacek i jego pies.djvu/188

 — Niech pan uczyni wszystko, możliwe, żeby polowanie dla panów generałów... się udało! — powiedział jakimś dziwnie zmienionym głosem inżynier.
 Gajowy stał wyprostowany, a po ogorzałej twarzy jego błąkał się ledwie dostrzegalny uśmiech.
 Opasły Niemiec zamieniwszy na uboczu kilka słów z Szumacherem, podszedł do pana Piotra i szarpiąc go za klapę kurtki coś wykrzykiwał długo i groźnie.
 — Pan leśniczy obwodowy obarcza pana szczególną odpowiedzialnością za powodzenie polowania — przetłumaczył mu słowa Niemca inżynier i znowu spojrzał w oczy gajowemu.
 — Rozkaz! — padła służbowa odpowiedź. Samochody odjechały. Gajówka opustoszała.
 Pan Piotr długo siedział z łokciami opartymi o stół. Głowę zaciskał w dłoniach i myślał.
 — Cóż zrobisz teraz biedaku? — szepnęła prze-rażona wszystkim pani Wanda.
 Gajowy wstał i rozłożył szeroko ramiona.
 — Ja im pokażę, co umie Piotr Rolski! Będą mieli polowanie ludziom na pośmiewisko!
 — Co zamyślasz zrobić? — spytała żona.
 — Powiem ci, ino wprzód dobrze sobie wszystko w głowie ułożę — odparł już spokojnie.
 Zrzucił kurtkę i usiadł przy otwartym oknie, gdzie kwitły w doniczkach szkarłatne geranie i biało-liliowe fuksje.
 Po chwili wyjrzał na podwórko i zawołał:
 — Chodź-no, chłopaku, do mnie! Mam pilną sprawę! Potrzebna mi jest twoja pomoc...