Strona:Wacek i jego pies.djvu/191

 Pan Piotr nie wiedział, jak w tym wypadku poradzić sobie.
 Sprawę rozstrzygnął Wacek.
 — Polecę — powiedział — do Rogaczewa i będę prosił dziedzica, żeby przysłał do gajówki jakąś kobietę do opieki nad panią Wandą. Na pewno — nie odmówi.
 Wacek poszedł do dworu.
 Pani Karska z Zosią odjechały już do domu, ale pan Karski i jego żona bardzo chętnie spełnili prośbę chłopca i przyrzekli przysłać na jutro, wczesnym rankiem, niańkę młodszych dzieci.
 Uszczęśliwiony Wacek, poprzedzany przez szczekającego wesoło Mikusia, czym prędzej popędził z powrotem.
 Nad łąką krążyła para boćków.
 Ryczały powracające do obory w Rogaczewie biało-czarne, łaciate, stateczne krowy.
 Pastuszek ochoczo palił z bata.
 Ujadał jakiś śmieszny, kosmaty, biały kundelek.
 Wrzeszczały dwie sroki, siadając i zrywając się co chwila z żerdzi ogrodzenia przy drodze.
 Jakaś młoda dziewczyna zdobiła chabrami i rumiankiem figurę Matki Bożej w kapliczce pod dębem.
 Od puszczy napływały zapachy żywicy, grzybów i jakichś ziół.
 Na niebie nie było ani obłoczka.
 Ale w duszy Wacka zbierała się chmurka. Gnębiła go obawa i troska o to, co miało nadejść.