Strona:Wacek i jego pies.djvu/198

nawet najbardziej drapieżne zwierzę — tygrys indyjski lub lampart afrykański polują wtedy tylko, kiedy są głodne.
 — Człowiek jest zły — przyszedł do smutnego przekonania Wacek i dlatego, że lubi zabijać niewinne istoty, spadają na nas klęski wojny i tępią lud. Dlatego Niemcy zamordowali mi tatusia, a potem Siwika...
 Postanowił o tym wszystkim porozmawiać w nie-dzielę po mszy z księdzem wikarym.
 Od tych myśli oderwało go ciche warczenie Mi-kusia.
 Wacek się obejrzał.
 Mikuś stał węsząc i warczał wpatrzony w prze-ciwległy brzeg rzeki.
 Wacek długo nie mógł nic tam dojrzeć, lecz w pewnej chwili przed krzakami mignęła mu głowa w szarej, kraciastej cyklistówce.
 Poznał niejakiego Wawrzyńca Luśwę. Mieszkał on w miasteczku i pan Piotr dwa razy już pochwycił go na kłusownictwie. Luśwa odsiedział za to dwa miesiące w więzieniu i zapłacił 200 złotych kary.
 Dziś, dowiedziawszy się o polowaniu w rewirze, przekradł się na samą granicę jego wraz z jakimś innym jeszcze człowiekiem, którego Wacek na razie nie spostrzegł.
 Zwierzęta wydostając się z matni nagonki, umykały ku rzece, gdzie w krzakach zrobili sobie zasadzkę kłusownicy.
 W pewnej chwili nadbiegła tam przerażona sarna i stanęła tuż przed kłusownikami. Obaj strzelili jednocześnie i zabili ją.