Strona:Wacek i jego pies.djvu/209

Rozdział trzydziesty szósty

SŁOŃCE GAŚNIE...

 Dochodząc do gajówki, Wacek z daleka spostrzegł linijkę, stojącą przed bramą. Poznał ją. Jeździł nią zawsze po drogach puszczańskich inżynier-leśniczy.
 Rzeczywiście, Wacek zastał go w izbie, gdzie leżała zwykle pani Wanda.
 Na stole stały szklanki z niedopitą, wystygłą już herbatą, i leżał bochenek chleba.
 Wszyscy troje mieli smutne, zatroskane twarze.
 Wacek spochmurniał od razu i zatrzymał się przy progu.
 — Doskonale wywiązałeś się chłopcze! — spostrzegłszy Wacka, powiedział leśniczy. — Opowiedz jak ci tam szło?
 Wacek opowiedział wszystko szczegółowo od chwili, kiedy zruszył łosie ze stoisk i dziki z legowiska w bajorach.
 Posłyszawszy o wilkach i rozszarpanych przez nie kłusowniku i żandarmie, inżynier smutnie pokiwał głową i mruknął:
 — Jak tylko o tym dowiedzą się Niemcy, zrobią z nami koniec...
 — Jak to? — ze zdumieniem spytał go chłopak. — Kłusowników rozszarpały wilki, a my będziemy karani?!
 Nie mógł tego zrozumieć mały Wacek.
 Dopiero, kiedy leśniczy opowiedział o rozstrzałach przez Niemców niewinnych ludzi, schwytanych na ulicach miast, paleniu wsi i wypędzaniu chłopów