Strona:Wacek i jego pies.djvu/212

 — I jelenie wyszły z miotu... — wtrącił Wacek.
 — Miałemże ja strach co do tych jeleni! — zawołał, wstając wzruszony pan Piotr. — Bo to tak było! Nagonka już — już miała się zamknąć wokoło grabowych haszczy, aż tu nie wypadnie z nich czterech wilków ze skowytem i warczeniem. Niemcy w popłochu rozbiegli się. Przez lukę w miocie rwą wilki, a za nimi tuż — tuż cały rudel jeleni... I tyle ich widziano! Pozostała tylko jedna łania... no, i musiała paść...
 — W rewirze chodzą tylko trzy wilki — zauważył Wacek.
 Na własne oczy widziałem cztery sztuki! — za-przeczył gajowy.
 — E-e, czwarty to był mój Mikuś — powiedział chłopak. — On to w ostatniej chwili wyprowadził z rewiru jelenie!
 — A to dopiero wypadek, który warto opisać! — zawołał leśniczy. — Widzę, że twój Mikuś dowodzi teraz zgrają wilczą!
 — Być może... — szepnął Wacek.
 Inżynier wstał i zaczął się żegnać.
 Gajowy z Wackiem odprowadzili go do bramy.
 Po odjeździe leśniczego Wacek poszedł do obory i stajni, żeby dorzucić paszy do żłobów, a kiedy powrócił do domu i zobaczył pana Piotra — w wyglądzie jego zaniepokoiło coś chłopaka.
 Rolski, nie zrzuciwszy urzędowego uniformu, siedział w milczeniu przy stole. Głowę miał wspartą na rękach.
 Patrzał nieruchomym wzrokiem w okno.