Strona:Wacek i jego pies.djvu/216

spuszczoną głową, niby urosły już, sterany życiem człowiek.
 Był tak pochłonięty i zgnębiony ciężkimi myślami, że długo nie widział i nie czuł, co się dzieje dokoła.
 Kiedy wreszcie ocknął się z ciężkiego uśpienia, ujrzał zaróżowione już na zachodzie niebo i wielką, jak gdyby wypełnioną płynnym złotem kulę słoneczną, ozłocone pnie sosen, roziskrzone igliwie świerków i liści bukowych, wyżej zaś, szkarłatne od dołu i liliowe od góry czeredy okrągłych, puszystych obłoczków.
 Spostrzegł też Mikusia.
 Spostrzegł, lecz nie zdziwił się i nie ucieszył już jak dawniej.
 Przypomniał sobie Mikusia szarpiącego Luśwę, a potem szczekającego z cypelka na rzece i pomykającego za wilkami.
 Bez słowa przyglądał się stojącemu przed nim psu.
 Mikuś też bacznie mu się przypatrywał, szukając na twarzy jego i w oczach odpowiedzi na swoje psie myśli.
 Smutek i poważna twarz Wacka przeraziła Mikusia.
 Podwinął natychmiast ogon, stulił uszy i powolnym krokiem ruszył ku bramie.
 W tej dopiero chwili Wacek oprzytomniał ostatecznie.
 Gwizdnął cicho.
 Pies z radosnym skomleniem przypadł do jego nóg.