Strona:Wacek i jego pies.djvu/225

 — Gajowy Rolski nie żyje — powiedział inżynier. Muszę wezwać policję... Ruszajmy!
 — Muszę zabrać psa... Nie mogę pozostawić tu Mikusia — odpowiedział Wacek i pochylił się nad ciężko dyszącym psem.
 We dwóch podnieśli go i już ruszyli ku linijce, gdy nagle inżynier zatrzymał się i szepnął:
 — Patrz! Tam koło tej małej brzózki...
 Wacek przyjrzał się i zobaczył dwa skrawki zielonej tkaniny.
 — To z munduru jakiegoś Niemca — szeptem objaśnił inżynier. — Zapewne Rolski walczył z Niemcem — mordercą...
 Wacek jednak przypomniał sobie w tej chwili napad Mikusia na Luśwę — kłusownika i szmaty z jego ubrania, rozrzucone na ziemi.
 — To Mikuś bronił pana Piotra... — powiedział.
 — Możliwie, bo przecież i pies dostał kulę — zgodził się inżynier.
 Dostawszy się wreszcie do domu, Wacek ułożył Mikusia w stajni, obmył mu ranę i postawił przy nim miskę z wodą.
 Pies jęczał głośno i oddychał chrapliwie. Wacek długo się namyślał, jak ma teraz postąpić. Postanowił nie mówić tymczasem pani Wandzie o nieszczęściu, które na nich spadło.
 Unikał jej wzroku, gdy opowiedział o pożarze w puszczy, gdzie się poparzył Mikuś, i wspomniał, że pan Piotr wraz z inżynierem pojechali do biura.
 — Muszą złożyć raport do dyrekcji lasów państwowych, spisać protokoły i telefonować do War-