Strona:Wacek i jego pies.djvu/229

znajdzie potrzebny mu lek w puszczy, ale do tego czasu jest bezbronny. Pomożemy mu trochę, ale to — nie wszystko... Grunt to zioła!
 Wacek gorąco podziękował weterynarzowi.
 Zdawało mu się, że maść i proszki powinny uzdrowić biedaka Mikusia.
 Pełny dobrej nadziei powracał do gajówki. Przed bramą stał samochód policyjny. Wacek wbiegł do domu i krzyknął z przerażenia.
 Na podłodze leżała nieżywa, jak mu się wydało, pani Wanda.
 Inżynier i pan w cywilnym ubraniu, który okazał się lekarzem, cucili ją.
 Leśniczy opowiadał szeptem:
 — Przyjechaliśmy i oznajmiliśmy tej kobiecie o śmierci jej męża... Z krzykiem zerwała się z łóżka i nieprzytomna runęła na podłogę... Nie możemy jej docucić... Szofer telefonował z dworu pana Karskiego po karetkę sanitarną... Przewieziemy panią Rolską do szpitala, bo nie można jej pozostawić bez opieki lekarskiej...
 Wkrótce przybyła karetka z miasta.
 Sanitariusze wynieśli na noszach nieruchomą, nieprzytomną kobietę i natychmiast odjechali razem z lekarzem.
 Zapłakany i zrozpaczony Wacek spytał leśniczego:
 — Czy mogę zostać w gajówce? Muszę teraz strzec mienia państwa Rolskich aż do przyjazdu ich córki... Będę też strzegł rewiru, jak to robił pan Piotr...
 — Pozostań, chłopaku — po krótkim namyśle zgodził się inżynier. — W razie czego leć do Roga-