Strona:Wacek i jego pies.djvu/230

czewa i telefonuj do mnie, a wnet przyjadę. Zresztą, przyślę ci tu kogoś... Czy masz pieniądze?
 Wacek wzruszył ramionami i odparł:
 — Nie mam... Po co mi one? W spiżarni dość mamy zapasów...
 — Nie zapomnę o tobie... — szepnął inżynier i podał rękę Wackowi.
 — Ja też coś — niecoś przyślę do gajówki — dodał komisarz policji — bo to, proszę pana inżyniera, tęgi chłopczyna... mały mężczyzna!
 Wkrótce samochód odjechał i Wacek pozostał sam.
 Dom wydał mu się już innym — nie takim przytulnym i jasnym jak zawsze i puszcza jak gdyby się zasępiła i surowo patrzyła teraz na samotnego chłopaka.
 Wacek odczuł strach, lecz nagle przypomniał sobie o Mikusiu.
 Wyciągnął więc z kieszeni lekarstwa i ująwszy Siwka za uzdę prowadził go do stajni.
 Pies na widok Wacka poruszył się i usiłował unieść ciążący mu łeb.,
 — Leż cicho, Mikusiu! — uspokoił go chłopak. — Zaraz będę leczył ciebie, biedaku mój!
 Przyniósłszy mleka w misce i kubełek wody, Wacek obmył mu ranę i nałożył na nią maść.
 Długie miał potem kłopoty z Mikusiem, który za nic nie chciał pić mleka z proszkiem, danym przez weterynarza.
 W końcu chłopak zacisnął głowę psa kolanami, przemocą podważył mu szczęki, wlał do gardła mleko z lekarstwem i zmusił przełknąć płyn.