Strona:Wacek i jego pies.djvu/233

 Smutek go ogarnął. Nie płakał jednak. Czuł się już mężczyzną. Gotów był walczyć i nie poddawać się żadnemu nieszczęściu i cierpieniu.
 Musiał być silny i wytrwały.
 Postanowienie to zapadło nagle, ale nieodwołalnie.
 Teraz wiedział już, że potrafi tak przeżyć życie, żeby po nim pozostały nieśmiertelne ślady i wspomnienia.
 Po nabożeństwie żałobnym i pogrzebie, pośpieszył do domu.
 Na szczęście znalazł wszystko w porządku.
 Tylko Mikuś zasmucił go. Wydał mu się znacznie słabszym. Nie chciał nic jeść, nawet przestał pić mleko.
 Być może, obawiał się, że poczuje w nim bardzo gorzkie, piekące w gardle lekarstwo.
 Mikuś leżał nieruchomo i ledwie oddychał.
 Z trudem otwierał oczy i suchym językiem oblizywał sobie gorące, spieczone wargi i suchy nos.
 Wzrok miał błędny, nieprzytomny.
 Zapewne nie poznawał Wacka.
 — Czyżby mój Mikuś zginął? — błyskała w głowie chłopca trwożna myśl.
 Starał się odpędzić ją od siebie.
 Zrobiwszy opatrunek Mikusiowi i zmusiwszy go raz jeszcze do wypicia mleka z lekarstwem, Wacek popędził swoje małe stadko na polanę.
 Idąc tam zastanawiał się, co ma zrobić z mlekiem, którego sporo uzbierało się w lodowni.
 Przypomniał sobie, że pani Wanda zamierzała przyrządzać smażony ser i uczyła Wacka, jak się to robi.