Strona:Wacek i jego pies.djvu/235

 Wacek nie wiedział jak i w czym mógłby pomóc Mikusiowi.
 Szedł za nim. Serce mu się rozrywało z żałości.
 Pies cierpiał widocznie i gonił resztkami sił.
 Z niezabliźnionej rany sączyła krew, zmieszana z ropą.
 Krew miał też w otwartym pysku.
 Dreszcze przebiegały mu po karku. Występujące spod skóry żebra podnosiły się z trudem i opadały, gdy z gardła wyrywał mu się świszczący oddech.
 Wreszcie Mikuś dopełznął do wrzosowiska.
 Przez długą chwilę wypoczywał, węsząc na wszystkie strony.
 Wreszcie ruszył dalej. Głowę trzymał tuż przy ziemi. Szukał czegoś w gąszczu wrzosów. Zębami, z korzeniem wyrwał jakąś trawkę i począł ją żuć.
 Po chwili wypluł ją i szukał dalej.
 Znalazł inne ziele.
 Marszcząc pysk, zżuł je, zlizując z warg ślinę zaczerwienioną od soku rośliny.
 Znalazł drugie źdźbło i znowu żuł, sapiąc i szeroko otwierając paszczę.
 Długo wyszukiwał i zjadał Mikuś potrzebne mu lecznicze zioła, do których czuł pociąg nieprzeparty.
 Resztki życia walczyły w osłabionym jego ciele ze śmiercią. W końcu Mikuś upadł na bok i w jednej chwili usnął.
 Gdy Wacek zamierzał już powracać z bydłem do gajówki i chciał pomóc psu wstać, Mikuś zmrużył ślepie i zawarczał.