Strona:Wacek i jego pies.djvu/236

 Po chwili znowu zapadł w sen. Wacek zrozumiał, że pies chce pozostać na polanie.
 Pozostawił więc go samego w spokoju.
 Przypuszczał, że Mikuś sam najlepiej wie i czuje, co mu jest potrzebne.
 Zresztą wspominał o tym i weterynarz.
 Wacek cieszył się, że Mikuś znalazł w sobie siły, by dojść do miejsca, gdzie rosły lecznicze zioła.
 — Będzie żył! Będzie zdrów! — cieszył się już w duchu chłopak, oglądając się za pozostawionym na wrzosowisku przyjacielem.
 Pies spał i nie słyszał nawet stąpania bydła i kroków odchodzącego Wacka.
 Skończywszy swoje dzienne prace i posiliwszy się naprędce, chłopak zabrał z sobą miskę i pobiegł na polanę.
 Już noc zapadła.
 W trawie dzwoniły koniki polne.
 Grały świerszcze w szczelinach starych pni sosnowych.
 Tu i ówdzie odzywały się cicho zasypiające drozdy i popiskiwały jakieś drobne ptaszki.
 Szeleściły śmigające w trawie myszy.
 Cykały nietoperze ścigające owady.
 Trzepotała się rozpaczliwie ćma, uwikłana w mocnej sieci pająka-krzyżaka.
 Nieśmiało jeszcze hukał puchacz.
 Zgrzytały opadające liście.
 Wacek odnalazł Mikusia.
 Pies leżąc przed kępką trawy, żuł długie jej źdźbła. Obejrzał się na podchodzącego chłopca i nawet poruszył końcem ogona.