Strona:Wacek i jego pies.djvu/238

 Z bryczki wyskoczył rumiany i roześmiany młodzieniec o wesołych niebieskich oczach.
 Zasalutował po wojskowemu i śmiejąc się głośno zawołał:
 — Jestem wyznaczony na stanowisko gajowego... na trzy miesiące.
 Wacek spochmurniał.
 — To znaczy, że muszę odejść stąd? — spytał cichym głosem.
 — Bynajmniej! Przysłano mnie tu do pomocy... koledze! — odparł.
 — Taki otrzymałem rozkaz od pana leśniczego, a pan komisarz polecił mi doręczyć koledze skrzynię od niego.
 Wacek zmieszał się, kiedy młody człowiek zwracał się do niego jak do kolegi.
 Musiał to wyjaśnić.
 Zapytał więc:
 — Czy pan był już gajowym? W jakiej puszczy?
 Młodzieniec zaśmiał się znowu i odparł:
 Jestem studentem — leśnikiem... ale Niemcy pozamykali wszystkie uniwersytety, więc szukałem praktyki, żeby czasu nie marnować. Właśnie znalazłem ją tu... Będziemy dobrymi kolegami, prawda? Nazywam się Edward Strunowski...
 Wyciągnął rękę do Wacka i mocno potrząsnął jego dłoń.
 Chłopak poczęstował woźnego zimnym mlekiem ze świeżym plackiem, a gdy ten odjechał, począł pomagać studentowi urządzać się na nowym miejscu i rozkładać rzeczy w dużej szafie.
 Gwarzyli ze sobą przy tym.